Portret kobiety w czerni – Malowanie po numerach 30×40 cm

Zaprosić, nie zaprosić, zaprosić… Sam już nie wiem, czy mogę zaprosić tę damę w czerni na kolację. To wabi zalotnym spojrzeniem, to się odwraca, jakby chciała odejść. Czy ledwie widoczne drgnienie warg to uśmiech dla mnie, czy pogarda rzucana mi na odchodne? Skóra jej ramienia jest tak delikatna jak porcelanowa figurka – czy nie bałbym się jej dotknąć? Już teraz, z daleka, mam wrażenie, że się rozpadnie na milion kawałeczków, gdy tylko wyciągnę rękę. Schowała się pod czarnym woalem jak pilnie strzeżona tajemnica.